Zapatrzyłam się...

Pogoda za oknem wciąż nie nastraja do żadnych prac ogródkowych. Chociaż od wczoraj mamy pierwsze przebłyski słońca i od razu ptaki zaczęły inaczej śpiewać.
I jadąc dzisiaj do pracy, zauważyłam całe mnóstwo zakwitających krokusów na skwerkach, trawniczkach i przydrożnych pasach zieleni...
Aż się boję pomyśleć co to będzie jak się jeszcze bardziej ociepli - natura pewnie wręcz 'wybuchnie'.

Skoro nie mam za bardzo się czym chwalić w ogrodzie to tymczasem pochwalę się świątecznymi stroikami, które wykonałam od A do Z samodzielnie. Napatrzyłam się na cudne aranżacje świąteczne na Waszych blogach i postanowiłam spróbować zrobić coś sama. Aby ozdoby pasowały do naszego salonu nie mogło to być nic 'białego' (w lubianym i modnym stylu shabby chic), ale w mocnych wiosennych kolorach.
 

Użyłam następujących 'składników':

- wiosenne kwiaty w doniczkach: żonkile, szafirki, hiacynty i prymulki;
- wysiana trawka;

- 3 kosze wiklinowe;

- trochę mchu, sianka barwionego i piórka;
- gąbka florystyczna;
- wyciągnięte z szafy ozdoby wielkanocne z zeszłych lat: kurka na gnieździe i zajączki drewniane;
- i obowiązkowo: kurka i kogucik wykonane przez mojego synka :)

CZARY-MARY, HOKUS-POKUS...

i oto efekt:

 

 

Musicie mi wybaczyć wielość zdjęć, ale jestem wyjątkowo z siebie zadowolona i muszę się pochwalić :)

Najmniejszy stroik na stolik kawowy

 





 

 

Średni stroik na bufet przy kuchni

Z moim 'zajączkiem' - ta pięknie ubrana wydmuszka jest prezentem od mojej kochanej Siostry...

 

A tę słodką parkę wykonał mój czteroletni synek - naprawdę aż pękam z dumy, bo Iruś swoje prace wykonuje bardzo dokładnie i czyściutko.

  

Największy stroik na stół w jadalni



 

Z kokoszką, którą mamy od wielu, wielu lat...

 

 

 

 

 

I koniecznie musiało się znaleźć miejsce na wysianą i wyhodowaną przez dzieci trawkę :)

 

Przyznam się szczerze, że w swoim 'osiemnastoletnim' życiu nie pamiętam takiej zimy w Wielkanoc.

A zaczynało się tak niewinnie: śnieżek zaczął pruszyć w niedzielę rano...

 

I po paru godzinach świętowania przy stole naszym oczom ukazał się taki widok:

 

I jak chyba większość polskich rodzin z małymi dziećmi my również ulepiliśmy zajączka ze śniegu :)
Wprost nie mogłam się powstrzymać.

Na szczęście po świętach było już 'po śniegu'.

I jeszcze kilka słów o... moim 'ogrodowym candy'

Po prostu muszę to z siebie wyrzucić:
Candy ogłosiłam zaledwie tydzień temu i już jest na tę chwilę czterdzieści zgłoszeń.
Zapisać się można jeszcze przez trzy tygodnie... i aż strach się bać co będzie dalej.

Ale tak naprawdę to mi nie chodzi o liczbę - tylko o 'jakość' Waszych zgłoszeń, inaczej mówiąc 'ciężar gatunkowy' :)

Bo od kiedy odkryłam blogosferę widziałam już chyba z 300 postów o candy i na ogół pod takim postem pojawiają się komentarze typu 'zgłaszam się', 'podoba mi się i chciałabym', 'ustawiam się w kolejce' itp. Zresztą sama takie komentarze najczęściej piszę.

Dlatego chciałabym Wam bardzo, ale to bardzo podziękować - nie za samo zgłoszenie (chociaż oczywiście też) - ile właśnie za sposób zgłoszenia i za czas jaki na to poświęcacie: jesteście cudowne pisząc o swoich ogrodowych zmaganiach.

Wymyślając warunek 'pięciopunktowego komentarza' nie zdawałam sobie sprawy, że będziecie pisać tak pięknie i tak dużo. Każdy komentarz czytam bardzo dokładnie i często tekst wywołuje u mnie łzy - wzruszenia albo radości. Tak pięknie piszecie o swoich bliskich (mamusiach, dzieciach a nawet teściowych), o swoim małym miejscu na ziemi. Piszecie o swoich marzeniach i lękach, obcowaniu z naturą.

Jest to absolutnie niesamowite i sama nie wiem czym sobie na to zasłużyłam.

DZIĘKUJĘ...

JoC